ഗാന്ധിക്കവിതകള്‍-1

വെളിച്ചം അതിന്റെ ഇരുട്ടിലേക്ക് തന്നെ തിരിച്ചുപോയി

വിശുദ്ധമായ വാക്കുകള്‍
അവയുടെ മൗനത്തിലേക്ക്‌ തന്നെ ഉള്‍വലിഞ്ഞു

തിരിച്ചറിവിന്റെ കണ്ണുകള്‍ സ്വയം അടഞ്ഞു

അതിര്‍ത്തികള്‍ അടുത്തടുത്ത്‌
നില്ക്കാന്‍ പോലും ഇടമില്ലതാക്കി

ഏറ്റവും ഒടുവില്‍
തുറക്കപ്പെടാത്ത പുസ്തകത്തിലെ
കൃത്യത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചതിന്
സ്വപ്നത്തിന്‍റെ ആള്‍ക്കാര്‍ വിലക്ക് കല്പിച്ചു

ഇനി
സ്വാതന്ത്ര്യസമരം തുടങ്ങണം ...
ഗാന്ധി ജനിച്ചുവോ ആവോ .......

അച്ഛന്‍

കല്ലുകളോടും മരങ്ങളോടും സംസാരിക്കും.

ഇതര ഇച്ഛകളെ കവച്ചുവച്ച് അവയുടെ ഹൃദയം ശ്വസിക്കും.

ഒന്നുകൊണ്ടും വിലക്കാനാവില്ല.

ഏതുവാക്കിലും ഏതു നോട്ടത്തിലും
ഒരു മരം , ഒരു പിടി മണ്ണ് സ്ഫുരിക്കും.

പൂവുകള്‍,ഇലകള്‍ , ദൃഢശാഖികള്‍
ചുറ്റിവരിഞ്ഞ മുല്ല , കായ്ഫലം-
ഇറങ്ങിപ്പോകുമ്പോള്‍
വേലിപ്പടര്‍പ്പില്‍ നിന്നൊരു വള്ളി
നിങ്ങളെ ചുറ്റിപ്പിടിക്കും.

മഴ , വെയില്‍ , മ‍‍ഞ്ഞ്
മണക്കും.

ധ്യാനം , അതിന്‍റെ ഉദാരത
തെളിനീര്‍ശുദ്ധി
തണല്‍ , താഴ്വരകളുടെ ഭാഷ
ഇവ അനുഭവിച്ചു തെളിയും

അച്ഛന്റെ നിഴലിലിരിക്കുമ്പോള്‍  സങ്കല്‍പ്പകാലം വരും.

കഥ

ആദ്യവരിയില്‍ത്തന്നെ പാളി.

ഈണം
അസാധാരണവും
അപ്രതീക്ഷിതവുമായൊരു ഗതിവിന്യാസത്തില്‍
ഇരുണ്ടുപോയി.

ജലമര്‍മ്മരങ്ങളുടെ അനുശീലനങ്ങളില്‍ വളര്‍ന്ന
ശിശുക്കള്‍
തിരിച്ചുവരവറ്റൊരു വരള്‍ച്ചയില്‍പ്പെട്ടു.

ഗതകാല ഓര്‍മ്മകളുടെ നനവ് തേടിയ ചില പ്രക്ഷുബ്ദതകള്‍
ഭ്രാന്തരായി തിരിച്ചോടി.

മഞ്ഞിനും  മകള്‍ക്കും കരുതിവച്ച പൂവുകള്‍ ദംഷ്ട്രകല്‍ക്കടിപ്പെട്ടതുപോലെയായി.

കനിവിന്
കാരുണ്യത്തിന്
കഥയുടെ മറുപകുതിക്ക്
കാത്തുവച്ച നാളുകള്‍
പൊടുന്നനെ
ജരാനരകളില്‍ പറ്റിപ്പിടിച്ചു നിന്നു.

കഥ തീരുമ്പോള്‍
നനവോ ദീര്‍ഘനിശ്വാസമോ ഉണ്ടായില്ല.

പുതിയവന്‍

ഇത്രനാളെഴുതിയതൊക്കെയും വലിച്ചുകീറണം
വാങ്ങിക്കൂട്ടിയതൊക്കെ തകര്‍ത്തെറിയണം
താനേ തകരണം
എന്നിട്ടു മുളച്ചുപൊന്തണം !

അച്ചുതന്‍മാഷും മൂന്നാംക്ലാസുകാരും

പഞ്ചായത്ത് കിണറിന് പത്താളിന്റെ ആഴം വരും.

ആഴം കൂടിയതെല്ലാം അനശ്വരമെന്ന് പഠിപ്പിച്ചത്
അച്ചുതന്‍ മാഷ്.


ജിവിതം ഒരു നിലയില്ലാക്കയമാണെന്നും
അതിന്നാഴത്തിലിത്തിരി അസത്യമുണ്ടെന്നും
അതിനാല്‍ മറ്റുവഴികള്‍ തേടേണ്ടതുണ്ടെന്നും
താനതുതേടിപ്പോവുകയാണെന്നും മൂന്നാംക്ലാസിലെ കുട്ടികളോട്
മാഷ് തലേദിവസം പറഞ്ഞിരുന്നു

മാഷ് ആത്മഹത്യ ചെയ്തതല്ല ആഴം കാണാനിറങ്ങിയതാണെന്നാണ്
ഈ നാട്ടുകാരെ എങ്ങനെ പഠിപ്പിക്കും

ഞങ്ങള്‍ മൂന്നാംക്ലാസുകാരെ ആര്‍ക്കും വിശ്വാസമില്ലാതായല്ലോ ദൈവമേ !

ഉണര്‍ച്ചകള്‍

ഉദാത്തമായ ചില ഉണര്‍ച്ചകളുണ്ട്.

ഇരുട്ടിനും വളവുകള്‍ക്കും അതീതമായി
ഇരവുകള്‍ക്കും പകലുകള്‍ക്കും വഴങ്ങിക്കൊടുക്കാതെ
മണ്ണിനു കവിത വിരിച്ച്
മൗനസ്ഥായികളില്‍ ഭൂമിയെ ആലപിച്ച്
നക്ഷത്രം പോലെയോ പൂവുപോലെയോ നിറഞ്ഞ്
അനിശ്ചിതത്വങ്ങളിലും ആകുലസന്ധികളിലും
ഒരു മഹാപ്രവാഹം പോലെ വന്ന്
ഉഷ്ണതടങ്ങളെ നനക്കുന്നവ.

ഇരുട്ടിലിതില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍
ഞാനില്ല.
നീയില്ല.
പുവോ കായോ കുയിലിന്റെ പാട്ടോ
കാടിന്റെ മൗനമോ ഇല്ല.

നിലനില്പിനെക്കുറിച്ച് ചില ചോദ്യങ്ങള്‍

മറവിമൂലം ഇല്ലാതാകുന്ന ഓര്‍മകളെക്കുറിച്ച് ആധിയുണ്ട്.

പ്രതികരിക്കാനാകാതെ നിശ്ചലമാകുന്ന നാക്കിനെക്കുറിച്ച് ആകുലതകളുണ്ട്.

വാക്കുകളിലെ തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത മുള്ളുകളെക്കുറിച്ചും
വരള്‍ച്ചയിലേക്ക് നിറം പൊതിഞ്ഞൂതിവിടുന്ന
പ്രലോഭനങ്ങളെക്കുറിച്ചും ആശങ്കകളുണ്ട്.

അതിജീവനത്തിന്റെ രൂപപ്പെടാത്ത സൂത്രവാക്യങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി
എത്രനാള്‍ കാത്തിരിക്കും ?

വിശപ്പിനെ എത്രനാള്‍ മറച്ചുപിടിക്കാനാകും ?

ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് കുഞ്ഞുങ്ങളോട് എത്രനാള്‍ പറയും ?

ഒരു തുള്ളി വിഷം

ഇരുട്ടിലും വെളിച്ചത്തിലും
ഓര്‍മ്മയിലും മറവിയിലും
മങ്ങിയ സന്ധികളിലും
വിടാതെ പിന്‍തുടര്‍ന്ന്

ആധിയും വ്യഥയും ആളിക്കത്തിച്ച്

ജ്വരത്തിലും തിമിരബാധയിലും ബോധം പിളര്‍ന്ന്

രക്തത്തില്‍ കലര്‍ന്ന്

ഒരോ തുള്ളി വിഷം

നമ്മുടെയൊക്കെയുള്ളിലും !

കണ്ണുനീര്‍

ജീവിതം സ്വയം വറ്റിത്തീരുമ്പോള്‍
ആവിയായിപ്പോകാതെ ബാക്കിയാവുന്ന ഒരു തുള്ളി


സങ്കടക്കടലിലില്‍ നിന്നു തെറിച്ചുവീണ ഒരു തുള്ളി ഉപ്പുജലം

അതില്‍
അസാന്നിദ്ധ്യങ്ങളോടുള്ള നിശ്ശബ്ദമായ പ്രതിഷേധങ്ങള്‍
ആഹ്ളാദത്തിന്റെ ചോലയിലെ വട്ടം വരയുന്ന ഓളങ്ങള്‍
സത്യം ബോധിച്ചതിന്റെ നനുത്ത ശബ്ദങ്ങള്‍
സഹനപുസ്തകത്തിലെ അവസാനപ്പേജില്‍ ഊറിക്കൂടുന്ന വെളിച്ചം

പിറവിക്കു ശേഷം
ആരാലും കാണാതെ
അതെത്രവേഗമാണ് ആവിയായിപ്പോകുന്നത്!

സുവര്‍ണജൂബിലി

നാട്ടില്‍ കമ്മിറ്റിക്കാരും കുടുംബക്കാരും
അയല്‍ക്കാരും യാത്രക്കാരും
കച്ചവടക്കാരും
നമ്മുടെ ആളുകളും അവരുടെ ആളുകളും
തീക്കളി തീരാക്കളി തുടങ്ങിയിട്ടിന്നേക്കമ്പതുവര്‍ഷമായി ദാസാ....

വീട്ടില്‍ അമ്മായിയമ്മയും സഹധര്‍മ്മിണിയും
അച്ഛന്മാരും അനുജന്മാരും
അനുജത്തിമാരും അനന്തിരവന്മാരും
പിന്നെ നീയും ഞാനും
കത്തിക്കളി കൈയാങ്കളി
തുടങ്ങിയിട്ടുമമ്പതുവര്‍ഷമായി ദാസാ....

എത്രവട്ടം
അര്‍ജുനനായി അശ്വത്ഥാമാവായി
ധര്‍മ്മം കാക്കുന്നവനായി
കര്‍ണ്ണനായി കരുണാമയനായി
തീ തിന്നിട്ടില്ല തന്ത്രം തീര്‍ത്തിട്ടില്ല
സ്വാര്‍ത്ഥം കാട്ടിയിട്ടില്ല മിണ്ടാതിരുന്നിട്ടില്ല നീ ദാസാ....

കളത്തിനകത്തുനിന്ന് പുറത്തുനിന്ന്
ഒളിച്ചുനിന്ന്
ഒന്നു നെടുവീര്‍പ്പിട്ട്
ജീവിതത്തെ ശപിച്ചിട്ടില്ല നീ ദാസാ.....

ഗ്യാലറി ആര്‍ത്തിരമ്പുമ്പോള്‍
പാളിപ്പോയ പെനാല്‍റ്റി കിക്കിനെ ശപിച്ച്
എത്രവട്ടം
മൈതാനത്തുനിന്നിറങ്ങിവന്നിട്ടില്ല നീ ദാസാ....

വിശപ്പിന്റെ കുഞ്ഞിക്കൈപ്പിടുത്തത്തെ
പറിച്ചെറിഞ്ഞ് പറിച്ചെറിഞ്ഞ്
എത്രവട്ടം നീ തീയിലേക്കിറങ്ങിയിട്ടില്ല ദാസാ....

എത്രവട്ടം ഇരുട്ടത്ത് ഒറ്റയ്ക്കു നടന്നിട്ടില്ല
എത്രവട്ടം കാറ്റത്തൊടിഞ്ഞ ചെടിയായിട്ടില്ല നീ
ദാസാ....ദാസാ.....

പുതിയ ആകാശം

മതിലുകള്‍ തകരും
ഭൂമിയുടെ പൂക്കളിലേക്കും ഇലകളിലേക്കും
ഇത്രനാളും നിലച്ച ഹൃദയം കടന്നുചെല്ലും.

അബോധത്തിന്റെ കൊത്തളങ്ങളില്‍ മാറാലകെട്ടിയ സര്‍ഗസ്വപ്നങ്ങള്‍
പുതിയ വെയില്‍തട്ടി പുറത്തു വരും

എഴുതാനൊരു നാരായമുണ്ടാകും
എഴുത്തോലയുണ്ടാകും
സ്വാസ്ഥ്യം മെഴുകിയ നിലത്തിരുന്ന്
സത്യം മുഴുവന്‍ വിളിച്ചുപറയാനൊരു ഭൂമിക കൈവരും

പിന്നെ ഭൂമി അതിന്റെ ആകാശത്തില്‍
മറ്റൊരാകാശം കണ്ട് തെളിഞ്ഞു നിവരും.
അതിന്റെ ഞരമ്പുകളിലത്രയും
നീതിയുടെ നിറം പടര്‍ന്ന് നിലാവു നിറയും.

അന്തരം

നിന്റെ
സൗമ്യവും വിശാലവുമായ മേച്ചില്‍പ്പുറങ്ങളില്‍
ഞാന്‍ വെറുമൊരുണക്കപ്പുല്ല്.

നിന്നെ വിവര്‍ത്തനം ചെയ്യാന്‍ എനിക്കു കഴിയുന്നേയില്ല.

എന്നിലുള്ളത്
സമകാലിക കപടബോധത്തിന്റെ ആണവാവശിഷ്ടം!

കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളി

അധ്യാപകന്‍ കുട്ടികളോട് പൂവുകളാകാന്‍ പറഞ്ഞു

കുട്ടികള്‍ തെച്ചിയും ചേമന്തിയും ചെമ്പരത്തിയുമായി
മുല്ലയും മന്ദാരവും മെയ് മാസപ്പൂവുമായി

ക്ലാസും പരിസരവും പൂമണംകൊണ്ട് നിറഞ്ഞു

മഞ്ഞയും ചുവപ്പും വെളുപ്പും ഒറ്റയ്ക്കും തെറ്റയ്ക്കും പാട്ടുകള്‍ പാടി
പാട്ടു കേള്‍ക്കാന്‍ തുമ്പികളും അടുത്ത ക്ലാസിലെ കുട്ടികളും വന്നു

പൂവാകാന്‍ വയ്യാത്ത കുട്ടിയെ ആരും കണ്ടില്ല

അവള്‍ വയ്യായ്ക ഉച്ചത്തില്‍ ഉച്ചത്തില്‍ വിളിച്ചുപറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു

ആരും കേട്ടില്ല
അവളൊരു കണ്ണുനീര്‍ത്തുള്ളിയായി
പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന മഴയില്‍ ഒഴുകിയൊഴുകിപ്പോയി.

നീയില്ലാത്ത മുറി

നീയില്ലാത്ത മുറിയില്‍ ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുമ്പോള്‍
പുസ്തകങ്ങള്‍ സംസാരിക്കുന്നില്ല.
പേനകള്‍ എഴുത്ത് നടത്തുന്നില്ല.
ആലാപനങ്ങളുടെ ആഴങ്ങളോ
മണ്ണിന്റെ മണമോ
ഇലച്ചാര്‍ത്തുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ വെളിച്ചമോ ഇല്ല.

എന്നാല്‍
അഭാവങ്ങളുടെ നേരില്‍ തെളിയുന്ന ചില ചിത്രങ്ങളുണ്ട്.
ഓര്‍മ്മകളുടെ ഒരു പുഴ ജനല്‍പ്പാളികള്‍ കടന്നെത്തും
പുറംപോക്കിലെ ശബ്ദങ്ങള്‍ മടിച്ചുമടിച്ചാണെങ്കിലും വാതില്‍ കടക്കും
ചെറിയ കിളികള്‍ ചാഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന കൊമ്പിലിരുന്നു പാടും
ഇലകളിലും പൂക്കളിലും മലഞ്ചെരുവിലെ പച്ചയിലും പറ്റിനില്ക്കുന്ന മൗനം
മുറിയിലേക്കും പടരും

അപ്പോള്‍
ഉള്ളിന്റെയുള്ളില്‍നിന്നോ
അകലേയ്ക്കകലെ നിന്നോ
ഒരുതുള്ളികണ്ണുനീരൂറിയെത്തും!

കാവല്‍ക്കാരന്‍

കരയിലേക്കും കടലിലേക്കും
എപ്പോഴും ഒരു കണ്ണു വേണം

തിര കരയെ വിഴുങ്ങിയാലും
കര തിരയെ വിഴുങ്ങിയാലും
കാവല്‍ക്കാരനാണ് ഉത്തരം പറയേണ്ടത്.

ആത്മയാനങ്ങള്‍

1
ഒഴുക്കില്ല
ഓളങ്ങളില്ല
പതനങ്ങളും വളവുതിരിവുകളുമില്ല
പിന്നെ ഞാനെങ്ങിനെ നദിയാകും?

ഒരുറവയാലെങ്കിലും സൃഷ്ടിയുടെ സുഖം
കാറ്റിന്റെ ഒരീരടിക്കെങ്കിലും കളകളം

ഇല്ല

പിന്നെഞാനെങ്ങിനെ പുഴയാകും?

2
നീയെന്റെ കണ്‍മുന്നിലുണ്ടായിരുന്നു
എന്നിട്ടും നിന്നെയറിഞ്ഞില്ല
നിന്റെ വേദനകളുടെ നൂലിഴകളെ വേര്‍തിരിച്ചില്ല.
വിളര്‍ത്തുപോയ നിന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക്
നിര്‍വ്യാജം ഒന്നു നോക്കുകപോലും ചെയ്തില്ല.

3
വഴിയില്‍ ഞാനെന്നെ കാത്തുനില്‍ക്കുന്നു
ഞാന്‍ വരുന്നതേയില്ല.
ഞാനെവിടെപ്പോയി?

4
നിന്റെ വാക്കുകളിലെ ദാഹജലം മോന്തിക്കുടിച്ച്.
വിയര്‍പ്പുവീണ ഭൂമിയുടെ മണല്‍പ്പരപ്പിലൂടെ ഏന്തിവലിഞ്ഞ്.
ഒരു ജന്മം കൊണ്ട് കടഞ്ഞെടുത്ത വാക്കും ഈണവും കൊണ്ട്
നിന്റെ കവിതയിലെത്താതെ ഞാനെവിടെപ്പോകാന്‍ .... അല്ലേ !

എഴുത്ത്

1
കാണുന്നു
കേള്‍ക്കുന്നു
രുചിക്കുന്നു
തൊട്ടറിയുന്നു

സത്വത്തിലേക്കരിച്ചിറങ്ങുന്നു

തലങ്ങും വിലങ്ങും എഴുതിപ്പിടിപ്പിക്കുന്നു

ചിലത് തള്ളുന്നു
ചിലത് കൊള്ളുന്നു

കൊണ്ടത് നിനക്ക്.

കൊള്ളാത്തതിരുട്ടില്‍ത്തട്ടിയിനിയും
തിരിച്ചുവരും.
നിനക്കായിത്തന്നെ!
2.
എഴുത്തുനിര്‍ത്തിയതുകാരണം ഇപ്പോഴൊറ്റയ്ക്കിരുന്നുരുകലില്ല.
പുല്ലിലേക്കും പുഴയിലേക്കും നോട്ടമില്ല.
ടെറസ്സില്‍ മലര്‍ന്നു കിടപ്പില്ല.
നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി നെടുവീര്‍പ്പില്ല.

യന്ത്രം കണക്കെ പോകുന്നു.

വാക്കിനു വാക്ക്.
കണ്ണിനു കണ്ണ്.
പല്ലിനു പല്ല്.

രാക്ഷസീഭവിച്ചത് എഴുത്തില്ലാത്ത ജീവിതം!

ഒച്ചകള്‍

മുറ്റത്തിരിക്കുമ്പോള്‍ പലതരം ഒച്ചകള്‍ കേള്‍ക്കാം.

ജലം ഒഴുകുന്നത്
ഇലകള്‍ വീഴുന്നത്
കല്ലുകള്‍ ഉരുളുന്നത്
കിളി ചിലയ്ക്കുന്നത്
കുട്ടികള്‍ കരയുന്നത്
അമ്മ വിളിക്കുന്നത്
പങ്കജാക്ഷി വീടിനു പിറകില്‍ തേങ്ങായിടുന്നത്

ഒച്ചകള്‍ക്ക് രൂപം മാറാം, ആഴം കൂട്ടാം, കുറയ്ക്കാം
ഏതു ഗഹ്വരത്തിലേക്കും ചെല്ലാം ചെടിപ്പിക്കാം.

ഒച്ചയില്ലാത്തൊരു ലോകമുണ്ടോ?
എങ്കിലതിന്റെ ഒച്ചയെങ്ങനെ?

വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍ ഓരോ വളവിലും ചെന്നിരിക്കുന്നു.
ഒച്ച കേള്‍ക്കുന്നു.
ഒച്ചമാത്രമാണു ജീവിതം എന്നെഴുതിവയ്ക്കുന്നു.

സഞ്ചാരം

കല്ലുകളും മരങ്ങളും മഴയും പഴമയും കണ്ടുനടന്നു.
പുഴയുടെ വക്കത്തിരുന്നു
വെള്ളം തേവിക്കളിച്ചു.
ഇഷ്ടഗാനത്തിന്റെ ഈരടി മൂളി.

ഒന്നിച്ചുപഠിച്ചവരെയോര്‍ത്തു,
അവരിപ്പോഴവരായിരിക്കില്ല.

ഇളംകാറ്റ് വീശിയപ്പോള്‍ ചുഴലിയെക്കുറിച്ചോര്‍ത്തു.
കുഞ്ഞുകരച്ചില്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ നിലവിളിച്ചതോര്‍ത്തു.

കണ്ടുനടന്നാലുള്ളില്‍ക്കേറും നാട്ടുവെളിച്ചങ്ങള്‍
കാണാത്തപ്പോഴിരുട്ട് കൊല്ലും!

രോഗി

മുറിയുടെ ജനാലയ്ക്കപ്പുറം ഇരുട്ട്.

ഇപ്പുറം
വൈദ്യുതിവെളിച്ചത്തില്‍
ചികിത്സാച്ചെലവെഴുതിയ പുസ്തകം.
തുണിക്കഷണങ്ങള്‍
കമ്പിളിപ്പുതപ്പ്
ഛര്‍ദ്ദിക്കുന്ന പാത്രം
മരുന്നുമണം.

കട്ടിലിനടിയില്‍
കാവല്‍കിടക്കാന്‍ വരുന്ന കുട്ടിയുടെ പായ.
അവന്‍ ഇപ്പോള്‍ വായിക്കുന്ന പുസ്തകം.

ഇടവിട്ടുവരുന്നു വയറ്റിനുള്ളിലെ നീറ്റല്‍

മുറിയുടെ ജനാലയ്ക്കപ്പുറം ഇരുട്ട്.

മുറിയിലേയ്ക്കൊലിച്ചുവരുന്നു ഇരുട്ട് !

ആയി !

എന്നിട്ടും ചില ചോദ്യങ്ങള്‍ ബാക്കിയായി.

അവയ്ക്കുത്തരങ്ങളുണ്ടെന്നും ഇല്ലെന്നുമായി.

വാക്കുകള്‍ വിസ്തരിക്കപ്പെടണമെന്നായി.

എങ്കില്‍ കാട്ടിത്തരാമെന്നായി.

ചൂണ്ടിയ വിരലുകള്‍ ചുരുട്ടുകയായി.
അടിച്ചുതകര്‍ക്കാമെന്നായി.

പരസ്പരം കൊല്ലുമെന്നായി.

അവസാനം കൊന്നു എന്നായി!

വളര്‍ച്ച

കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോള്‍
ഇടവഴികളിലൂടെ യാത്രചെയ്യുമായിരുന്നു.

പാമ്പുകള്‍ മാളങ്ങളില്‍നിന്നെത്തിനോക്കും.
രഹസ്യക്കാര്‍ ഓടിമറയുന്നത് ഉണക്കിലകള്‍ കാട്ടിത്തരും.
'എതിരെയൊരാനവന്നാലോ?' എന്നു പേടിക്കും.
അറ്റത്തുള്ള വീട്ടില്‍ ആളില്ലെങ്കില്‍
അതിന്നോരത്തെ പാലമരം യക്ഷിയായി ഓടിക്കും.

ഇന്നിപ്പോള്‍
ആ പേടിക്കുന്ന മനസ്സില്ല.
വിരണ്ടോടുന്ന കാലില്ല.

പേടിപ്പിക്കുന്നൊരു മനസ്സും
ചൂരല്‍ പിടിച്ചൊരു കൈയും
തന്ത്രം നെയ്യുന്ന ചിന്തയും
അതിര്‍ത്തി വരയ്ക്കുന്ന വിരലും
അഞ്ചടി പോകാനാളെ വയ്ക്കുന്ന പെരുങ്കാലും മാത്രം!

ബസ്

ബസുകളില്‍ യാത്ര ചെയ്യുമ്പോള്‍ എല്ലാ മനുഷ്യരും തത്വചിന്തകരാണ്.

വരുംവരായ്കകളുടെ കൂട്ടലുകള്‍ കിഴിയ്ക്കലുകള്‍
സമയത്തിന്റെ അളന്നുമുറിയ്ക്കലുകള്‍
അസ്ഥിവാരമിളകുന്നതിന്റെ നിശബ്ദമായ നിരാശകള്‍
അവരുടെ നാടുവഴിയൊരു നദി വരുന്നതിന്റെ പ്രതീക്ഷകള്‍
ഇങ്ങനെയിങ്ങനെ
മൗനത്തിന്റെ ചിത്രങ്ങള്‍ വരയ്ക്കുന്ന എത്രയെത്രപേരാണ് ഓരോ ബസിലും!

എന്നാല്‍
ഓരോ മണിമുഴങ്ങുമ്പോഴും അവര്‍ തനിമയില്‍നിന്ന് തന്റേതല്ലായ്മയിലേക്കിറങ്ങുന്നു.
ഓരോ കാത്തിരിപ്പുകേന്ദ്രങ്ങള്‍ കഴിയുമ്പോഴും അവര്‍
താനല്ലാതാകുന്നതിന്റെ ദൗര്‍ബല്യത്തിലേക്കു നിലയ്ക്കുന്നു.

ബസുകളിലിരിക്കുമ്പോള്‍ മനുഷ്യര്‍ ഭൂമിയിലല്ല
അവര്‍ അതില്‍നിന്നും ഒരു ചക്രമെങ്കിലും അകലെയുള്ള അഭയഗ്രഹത്തിലാണ് !

ജനനമരണങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചില കാര്യങ്ങള്‍

ചിലര്‍ പിറവിക്കുമുമ്പേ മരണത്തെക്കുറിച്ച് സ്വപ്നം കാണുന്നവരാണ്.
ഒരു ചുവടുപോലും മുന്‍പോട്ടു വയ്ക്കാനാവാതെ
പ്രക്ഷുബ്ദമായ ഒരു കടലിന്റെ ഭാരം
ജന്മം മുഴുവനും അവര്‍ ചുമക്കുന്നു.

ചിലര്‍ മരണദിനമെത്തിയാല്‍ പോലും അതിനെക്കുറിച്ചറിയുന്നില്ല.
അനേകം ചുവടുകള്‍ മുന്‍പോട്ടു പോയിട്ടും
ശാന്തമായ കടലിനെ അവര്‍ കൈവെടിയുന്നില്ല.

ചിലരുടെ ജന്മം ഒരു പൂവിരിയുന്നതുപോലെയാണ്.
എന്നാല്‍ സ്വന്തം കൈയിലിരിപ്പുകൊണ്ടാവണം
ദുരന്തങ്ങള്‍ നെഞ്ചിലേറ്റി
മരണത്തെ അവര്‍ വിളിച്ചുവരുത്തുന്നു.

അവസാനത്തെ കൂട്ടര്‍ അഗ്നിയുടെ നടുവില്‍ ജനിക്കുന്നവരാണ്.
എന്നിട്ടും അചഞ്ചലമായ ഹൃദയത്തോടെ
അഗ്നിയെ തണുപ്പിച്ച്
മരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ പോലും മായ്ച്ചുകളയുന്നു.
അനശ്വരരാകുന്നു!

‌ഞാനുണ്ടായിരിക്കാന്‍ കാരണം

ചീറിവന്ന കാറിടിക്കാതെ പോയത്
ഞെട്ടറ്റ തേങ്ങ തലയില്‍ വീഴാഞ്ഞത്
ആശുപത്രിയില്‍ വച്ച് മാറിത്തന്ന മരുന്ന് കഴിക്കാതിരുന്നത്
മലകയറുമ്പോള്‍ ഉരുണ്ടുവീണ കല്ല് തെന്നിപ്പോയത്
തകര്‍ന്ന നേരം വീട്ടിനുള്ളില്‍ ഇല്ലാതിരുന്നത്.

ഇന്നത്തെ പത്രം വായിച്ചനേരം
ഇല്ലകാരണമിതിനപ്പുറമൊന്നുമെന്നുതോന്നി!

കേരളം

ഹ്രസ്വദൃഷ്ടിക്കാരന്‍ ബസ്സ് കാത്തുനില്‍ക്കുന്നു.

അയാള്‍ക്കു ദൂരെനിന്നും വണ്ടി വരുന്നില്ല
ശബ്ദം മാത്രം വരുന്നു.

അയാള്‍ക്കു ദൂരെ നിന്നും ആളുകള്‍ വരുന്നില്ല
പദനിസ്വനം മാത്രം വരുന്നു.

അയാള്‍ക്ക്
ദൂരെ പുഴയില്ല
മലയില്ല.
സദാമഞ്ഞുമൂടിയ ഒരു ലോകം അയാള്‍ക്കു ചുറ്റിലും.

* * * * * *

ദൂരെ ഒന്നുമില്ലാത്തൊരാളുടെ ലോകം എങ്ങനെയായിരിക്കും?

അന്യദേശചിന്തയാലുരുകിയുരുകി നമ്മെപ്പോലെ നാട്ടുദ്രോഹിയാകില്ല.
നാട്ടിപ്പാട്ടിനെ കൊല്ലില്ല.
നാട്ടുചെണ്ടയുടയ്ക്കില്ല.

പലായനചിന്തയാലിന്നേയിങ്ങനെ മലയാളത്തെ കൊല്ലില്ല
മഷിത്തണ്ടിനെ മറക്കില്ല.

* * * * *

മുക്കുറ്റിപ്പൂ ചോദിക്കുന്നു
പശിമാറ്റാനന്യദേശം പൂണ്ടവര്‍ മാത്രമോര്‍ക്കും ദേശമോ കേരളം?

ഓണവും വയല്‍പ്പാട്ടും കതിര്‍പ്പച്ചയും.
ആടിവേടനും പുലികളി തുമ്പിതുള്ളലും
ഓര്‍മ്മയിലലതല്ലി തിരച്ചാര്‍ത്താകുന്നില്ലല്ലോയെങ്ങും.

മുക്കുറ്റിപ്പൂവേ,പൂവേ പതറാതെയിരിക്കണം
എല്ലാം തിരിച്ചുവരുമോണം വരുമ്പോള്‍
കേബിള്‍ വഴി,പലവര്‍ണാഞ്ചിത ചാനല്‍വഴി
തിരിച്ചുപോയീടുമതുവഴിതന്നെയൂണ്ടശേഷമെന്നുമാത്രം!

തെരുവ്

മുറിവേറ്റു കിടന്നു.

പുറത്തേക്കൊഴുകാതെ
ഗതി തിരിയാതെ
സത്വത്തിലേക്കു തിരിച്ചുപോകാനാകാതെ
തളം കെട്ടി നിന്നു.

കീറപ്പുതപ്പിട്ട്,
നിറം പൂശിയ ശബ്ദങ്ങള്‍ക്കടിപ്പെട്ട്,
മുഴക്കത്തിലേക്കു കൂപ്പുകുത്തി,
ആഘാതങ്ങളുടെ അരക്ഷിതാവസ്ഥകളില്‍ ചൂളി,

ജലം കിട്ടാതെ
ഉരുകിയൊലിച്ച്

ഒരു ജനനിര
യൗവന ജരാനര
കടന്നുപോയി.

ആ പഴയ ജീവിതം

വീണുകിട്ടുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ വിരിപ്പലകയിലിരുന്ന്
നേരമ്പോക്കുകള്‍ നോല്ക്കുമ്പോഴാണ്
എത്തിപ്പിടിക്കാനാവാത്ത ഭൂമികകളുടെ സൗന്ദര്യത്തെക്കുറിച്ച്
വെളിപാടുകളുണ്ടാവുന്നത്.

നക്ഷത്രങ്ങളുടെ ഉയരങ്ങളെക്കുറിച്ച്
എന്നിട്ടും അവ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന പൂവുകളെക്കുറിച്ച്
മഹാവൃക്ഷങ്ങളെക്കുറിച്ച്
എന്നിട്ടും അവ കാത്തുപോരുന്ന താഴ്മയുടെ ഋതുക്കളെക്കുറിച്ച്
ഈ ഭൂമിയെക്കുറിച്ച്
മൗനങ്ങളില്‍ അതൊരുക്കൂട്ടുന്ന പാട്ടുകളെക്കുറിച്ച്
ചില വരികള്‍ വരുന്നു.

മുഴക്കങ്ങളുടെ വീഥികളില്‍നിന്നും
പച്ചയണിഞ്ഞ സത്യത്തിന്റെ നാട്ടുവഴിയിലൂടൊരു യാത്ര വരുന്നു.

എതിരെ വരുന്ന നഗ്നതയില്‍ നിന്നും
രോഗിയുടെ മരണനിശ്ശബ്ദതയിലേക്കൊരു
ദൂരം വരുന്നു.

വാക്കുകള്‍, വചനങ്ങള്‍ വരുന്നു.
അഹിംസയില്‍നിന്നു ഗാന്ധിജി
മൗനത്തില്‍നിന്നു ബുദ്ധന്‍
തടവറയില്‍ നിന്നു മണ്ടേല
പൂവില്‍നിന്നു ടോട്ടോച്ചാന്‍ വരുന്നു.

പൊടുന്നനെ ഒരുറുമ്പോ പാമ്പോ കാലില്‍ കടിക്കുന്നു.

സ്വാതന്ത്ര്യവും വിരിപ്പലകയും നേരമ്പോക്കും
ഭൂമികയും സൗന്ദര്യവും നേരമ്പോക്കും
എങ്ങോട്ടോ പോകുന്നു

ആ പഴയ ജീവിതം റേഷനരിയും വാങ്ങിച്ചു വരുന്നു.

കാല്‍നടക്കാരന് പറയുവാനുള്ളത്

നടന്നു പോകണം

ഇരുട്ടില്‍നിന്നും വെളിച്ചത്തിലെത്തിയാലെന്നപോലെ
വേനലില്‍ മഴ പെയ്താലെന്നപോലെ
കേള്‍ക്കാന്‍കൊതിച്ചവാക്ക് കേട്ടാലെന്നപോലെ
ഒരു പൂവ് വിരിയും.

പുലര്‍ച്ചയുടെ ഗീതം
കരള്‍ത്തുടിപ്പിലേറ്റി ജനിച്ച ഒരു ശിശു
നമ്മെ ആഹ്ലാദിപ്പിക്കും.

വന്ന വഴിയുടെ വേരിനെക്കുറിച്ച്
വരാനിരിക്കുന്ന വഴിയുടെ വളവുകളെക്കുറിച്ച്
നില്ക്കുന്നേടത്തിന്റെ ഗര്‍ത്തങ്ങളെക്കുറിച്ച്
നീ നിന്നോട് സംസാരിക്കും.

മഴ,
നനയുമ്പോള്‍ മാത്രമറിയുന്ന കനി തരും.
വെയില്‍,
വിയര്‍ക്കുമ്പോള്‍ മാത്രമറിയുന്ന വളപ്പൊട്ടു തരും.
മഞ്ഞ്,
തണുക്കുമ്പോള്‍ മാത്രമറിയുന്ന ആഴം തരും.

മുള്ളു തുളഞ്ഞാലും കല്ലുരഞ്ഞാലും കരളുരുകിയാലും നില്ക്കരുത്.

നേരെ വടക്കോട്ടു പോയി തെക്കോട്ടു തിരിഞ്ഞ് പാടം കടന്ന്
കിഴക്കെക്കാട്ടിലേക്കോ പടിഞ്ഞാറെച്ചെരിവിലേക്കോ പോവുക.

മരം നട്ടു പോകുന്നവര്‍

ചിലരുണ്ട്.

ഒറ്റ മാത്രകൊണ്ട് 
ഒരു പ്രപഞ്ചത്തെ അറിയിക്കും.

ഒരിതളില്‍
ആദിസ്നേഹത്തെ തിരിച്ചറിയും.

വഴിവിട്ടൊഴുകുന്ന പുഴയുടെ ഗതി തിരിച്ചു വിടും.

അയുക്തികമായ ആകാശത്തെ ചിന്നഭിന്നമാക്കും.

അവരിലേക്കൊഴുകി വരും നദികള്‍,കരകള്‍

അവരൊരു മരം നട്ടു പോകും

എപ്പോഴും അതു മുളച്ചുനിവരും.